Lutak Józef

Urodzony w Słocinie k. Rzeszowa 9 lutego 1909 roku. Absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Rzeszowie, oraz Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 17. pp. w Rzeszowie. W 1935 roku otrzymał awans do stopnia podporucznika, a w 1939 do stopnia podporucznika. Przed wojną pracował jako nauczyciel w szkołach w Boguchwale, Stykowie, Czerwonkach, Woli Borkowskiej i w Borku Nowym k. Błażowej. Uczestniczył w kampanii wrześniowej jako dowódca zwiadu 165. pp. Po powrocie do Błażowej nawiązał kontakty z ppłk. Kazimierzem Hielmanem-Rawiczem i wstąpił do SZP. Podjął się roli tworzenia struktur konspiracyjnych w gminie Błażowa, gdzie został następnie komendantem Placówki ZWZ. Był inicjatorem działalności tajnej oświaty na Rzeszowszczyźnie. Po zdekonspirowaniu na terenie Błażowej przeniósł się do Rzeszowa, gdzie objął funkcje dowódcy oddziału dywersyjno-wywiadowczego krypt. „Ruch” Inspektoratu Rzeszowskiego, a następnie oddziału partyzanckiego „Sokół”. Zagrożony denuncjacją został skierowany do Obwodu AK Dębica, wraz z braćmi Kazimierzem i Władysławem Strumskim. W Dębicy objął funkcje oficera dywersji Obwodu. W listopadzie 1943 roku otrzymał awans do stopnia kapitana. Dowodził w wielu akcjach bojowych na terenie Inspektoratu Rzeszowskiego, oraz w samym Obwodzie „Deser”. Od kwietnia 1944 przeniesiony do Rzeszowa na stanowisko oficera dywersji Inspektoratu. Na czas „Burzy” powrócił do Obwodu Dębica, gdzie uczestniczył w licznych akcjach dywersyjnych. Dowodził brawurowym atakiem na batalion SS podczas akcji odbicia pacyfikowanej ludności Gumnisk i Braciejowej w dniu 12 sierpnia 1944 roku. 20 sierpnia 1944 roku poległ podczas oblężenia sztabu III Zgrupowania 5. psk AK w Gołęczynie. Pochowany na Kałużówce 21 sierpnia 1944 roku, został ekshumowany w 1957 roku i przeniesiony na cmentarz wojskowy w Dębicy. Jest uważany za jednego z najwybitniejszych partyzantów w Inspektoracie Rzeszowskim. Odznaczony Krzyżem Walecznych (trzykrotnie) oraz pośmiertnie Krzyżem Virtuti Militari V klasy i awansowany do stopnia majora.