Urodzony 4 stycznia 1900 r. w Czarnej pow. Łańcut. Syn Mieczysława i Amalii. W latach 1906-1917 uczęszczał do szkoły powszechnej i szkoły realnej we Lwowie i w Jarosławiu. W 1917 otrzymał świadectwo dojrzałości. W marcu 1918 r. powołany do czynnej służby w armii austriackiej. Od listopada 1918 r. do listopada 1920 r. służył w 1. pułku artylerii lekkiej. W 1920 r. rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lasowej Politechniki Lwowskiej. W 1924 r. został inżynierem leśnictwa. Pracował w Rzeszowie, Budzie Stalowskiej, Dębie, Żdżarach. Objął funkcje nadleśniczego Nadleśnictwa Żdzary gdzie zastała go wojna. Podczas okupacji niemieckiej pełnił funkcje nadleśniczego w Woli Ocieckiej (w bliskim sąsiedztwie z poligonem doświadczalnym V1 i V2 w Bliźnie). W 1940 r. wstąpił do ZWZ przyjmując ps. „Sęp”. Od 1941 do 1944 r. pełnił obowiązki komendanta Placówki ZWZ – AK Sędziszów, a następnie zastępcy komendanta Podobwodu Sędziszów (styczeń-maj 1944 r.) i dowódcy tego Podobwodu (od czerwca 1944 r.). Zasługą Stachowskiego jest zdobycie wielu cennych informacji nt. prób z bronią V1 i V2 w Bliźnie. W czasie „Burzy” dowodził I Rejonem Walki w rejonie Sędziszowa. Na przełomie sierpnia i września 1944 r. pełnił obowiązki komendanta Obwodu Dębica (w części wschodniej). Następnie aresztowany przez NKWD 9 września 1944 r. więziony na Zamku w Rzeszowie. Po kilku tygodniach wywieziony do łagru Borowicze, skąd trafił do łagru pod Swierdłowskiem. Po powrocie do kraju w 1947 r. zamieszkał w Tarnobrzegu, następnie w Krakowie. Pracował w leśnictwie. Zmarł we Wrocławiu 1 czerwca 1966 roku.